W Leśnictwie Strużka, Pan Krzysztof Kozak podczas wykonywania czynności służbowych spostrzegł przyrodniczą ciekawostkę, specyficzny warsztat pracy dzięcioła dużego. Głównym pożywieniem dzięcioła są owady i ich larwy wydobywane z pnia drzewa. Jak podaje Jan Sokołowski „Dzięcioł duży żywi się dodatkowo jagodami i orzechami laskowymi, a w zimie, zwłaszcza w ostre mrozy, kiedy drewno jest zbyt twarde lub w lata ubogie w owady, ratuje się nasionami sosny, świerka i buka. Aby szyszka nie odskakiwała pod ciosami dzioba, wciska ją w szczelinę kory lub rozwidlenie gałęzi i w tym celu przygotowuje odpowiedni rowek. Szyszkę wciska łuskami do góry, tak dziobiąc na dół odgina z łatwością łuski i językiem podchwytuje nasiona; robi to tak szybko, że w ciągu minuty może obrać całą szyszkę. Pustą szyszkę usuwa ze szczeliny skośnym uderzeniem dzioba i zaraz leci po  nową. Ponieważ używa przez kilka tygodni tej samej szczeliny, mnóstwo obranych szyszek gromadzi się pod drzewem, a na drzewie w szczelinach pozostają niekiedy szyszki nie odbite. Lud nazywa taki warsztat dzięcioła „kuźnią". Szyszki wyjedzone przez dzięcioła możemy łatwo odróżnić od szyszek obranych przez wiewiórkę  , gdyż wiewiórka odgryza wszystkie łuski i zostawia tylko gładki trzpień, natomiast dzięcioł zostawia łuski , które jedynie strzępi i odgina."¹.

Na zdjęciach „kuźnia" dzięcioła i dodatkowo zdjęcie  ze śladami bytności wiewiórki, czyli szyszka obrana z łusek z pozostawionym samym trzpieniem.

Ptaki ziem polskich, Jan Sokołowski, Polskie Wydawnictwo Naukowe 1972,  tom 1

Autor zdjęć: Krzysztof Kozak, Barbara Świder,